Þann 19. ágúst 1898
vildi svo til, að skip lá, fyrir utan Einarshafnarsund, sem var á leið í land,
úr gufubátnum „Reykjavik". Þoka var, lágsjávað og brim. Álitu þeir sem
í landi voru, að skipið sem úti fyrir lá, þyrfti 2 menn til viðbótar til að
geta lent, svo afráðið var að senda skip út, með 11 mönnum, til hjálpar, og
færu því þessir 2 menn yfir sem álitið var að skipið hefði vantað.
Þetta var gjört, og
fór Jón Sigurðsson (formaður) af Eyrarbakka út með skipið. Skipinu gekk vel út
úr sundinu, og lét hann 2 menn af þessum 11 í skipið, sem úti fyrir lá. Þegar
það var gjört tók hann 3 bagga af harðfiski úr skipinu, sem hann lét mennina vinna að til að rýma til, en um borð var töluvert af ýmsum munum, sem olli þrengslum; að því búnu sneri áðurnefndur formaður Jón Sigurðsson frá skipinu, og
með samráði við hásetana lagði hann á sundið aftur og komst tafarlaust inn i
það mitt, þangað til allt í einu kom stór brimsjór, sem hvolfdi skipinu á
augnabliki; strax komust 2 mennirnir á kjöl, en þá hvoldi því strax upp í loft,
og komust þá þessir tveir menn, sem á kjöl komust, upp i það; smátt og smátt
komust svo 7 alls upp í skipið aftur, hinir 2 af þessum 9 mönnum, sem voru á skipinu,
komust aldrei í skipið, annar hélt sér á sundi, en straumur bar hann frá
skipinu, þar til að hann sökk, ,hinn sást aldrei frá því fyrst að skipinu
hvolfdi.
Menn voru allir í
landi, og skip ekki við hendina, nema vestur á skipalegunni lá hlaðinn
áttæringur af salti, sem búið var að ferma úr saltskipi frá Lefolis- verslun,
sem á höfninni Iá. Þegar sást úr landi, að skipinu hvolfdi, brá ég undirritaður
Jónas Einarsson (form.) á Eyrarbakka, fljótt við, ásamt nokkrum mönnum sem við
hendina voru, og hlupum sem við gátum niður í fjöruborð og að kletti neðst við
sjóinn, þar sem fyrnefndur áttræðingur lá fullur af saltinu; við ruddum úr
honum saltinu, og með sama á stað og vestur að sundi; voru þá komnir 2 bátar að
sundinu, annar frá gufubátnum „Oddi" og hinn frá skipinu Thor.
Christensen
skipstjóri af „Oddi" var á öðrum bátnum með háseta sinum, en stýrimaður og
háseti af Thor á hinum. Bátarnir treystu sér ekki að leggja á sundið, til að
gjöra björgunartilraun, því jafnt og þétt gekk fallandi brimsjór yfir það; ég
lagði þó tafarlaust á sundið, og komst með illan leik út að skipinu, var það þá
á réttum kili þversum í sundinu og mennirnir 7 í þvi. Gerðum við þá strax
tilrunir að bjarga, og gekk það vel, því einmitt þá var sjórinn að miklu leyti
kyrr. Björguðum við því að heita á samri stund þessum 7 mönnum, sem í skipinu
voru; voru þeir þá nær dauða en lífi áður en við höfðum flutt þá í land. Var
þeim veitt hin besta aðhlynning, sem mögulegt var að hafa, með læknisráði, enda
eru þeir nú búnir að fá heilsu, utan einn af þeim, sem dó nokkru síðar. -
Að þessi skýrsla sé
svo rétt að öllu, sem hægt er, vottum vér undirritaðir upp á æru og samvisku.
Eyrarbakka 1898.
(Undirskriftir vanta).
Þetta er bókað í
sýslubókum Árnessýslu 1898.
Formaður fyrir
þessari björgun var Jónas Einarsson i Garðhúsum á Eyrarbakka; druknaði hann
á „Sæfaranum" (Framtíðinni), sem fórst yst á Bússusundi 5. apríl 1927.
Einn af þeim, sem best gengu fram við björgunina, var Jóhann Gíslason frá
Steinskoti á Eyrarbakka, síðar fiskimatsmaður í Reykjavik, og einn af þeim, sem
var bjargað var Þorsteinn Þorsteinsson síðar kaupmaður í Keflavík.
No comments:
Post a Comment